استفاده از استاتین ممکن است به افزایش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون منجر شود

31 اکتبر 2016- تحقیقات قبلی نشان داده اند که استاتین‌ها می توانند از فرد در برابر بیماریهای عصبی مانند پارکینسون محافظت کنند اما یک تحلیل جدید از یک پایگاه داده ی بزرگ در آمریکا نشان داد: مصرف استاتین‌ها ممکن است سبب افزایش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون شود. این بدان معناست که پتانسیل استفاده از استاتین برای کاهش خطرات اختلالات نورولوژیک(عصبی) برای افرادی مانند بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که مصرف این دارو را برای کاهش کلسترول خود ادامه می‌دهند، ممکن است اغراق آمیز باشد.

در این مطالعه‌ی جدید محققان کالج پزشکی دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا داده‌های 20 هزار بیمار مبتلا به پارکینسون را که بین 40 تا 65 سال سن داشتند، از پایگاه اطلاعاتیMarketScan Commercial Claimsو پایگاه اطلاعاتی Encountersبا هم ترکیب کردند. آنها دریافتند که خطر ابتلا به پارکینسون برای استفاده کنندگان از استاتین‌ها بالاتر از افراد گروه کنترل (از استاتین‌ها استفاده نمی‌کردند) می باشد. همچنین ارتباط استاتین‌ها با تشخیص بیماری پارکینسون قابل توجه بود.

ارتباط افزایش سن با ابتلا به بیماری پارکینسون به خوبی مشخص شده است، اگر چه بالا بودن سن بزرگترین عامل خطر نمی باشد اما یک عامل خطر برای بیماری پارکینسون محسوب می شود، اما یافته‌های حاصل از تعدیل نتایج بر اساس سن همچنان بر ارتباط مصرف استاتین‌ها با افزایش خطر بیماری پارکینسون دلالت دارد. نتایج پس از تعدیل  برای  بیماریهای همراه مانند دیابت، فشارخون بالا و بیماریهای قلبی همچنان بر وجود این ارتباط صحه گذاشت.

 محققان معتقدند این نتایج می‌تواند ناشی از تاثیر محافظتی کلسترول بالا در برابر ابتلا به بیماری پارکینسون باشد و در نتیجه کاهش کلسترول با استاتین‌ها ممکن است برای برخی افراد مضر باشد.

بر اساس مطالعه‌ ای که در سال 2012 در مجله‌ی Archives of Neurologyمنتشر گردید، به دلیل تأثیرات ضدالتهابی قوی استاتین‌ها این دارو به عنوان یک عامل محافظت کننده‌ی عصبی معرفی گردید.

نویسنده‌ی ارشد مطالعه‌ی اخیر، Xuemei Huangو همکارانش تلاش کرده‌اند که یک رابطه‌ی علی و معلولی قطعی را میان استاتین‌ها و بیماری پارکینسون بیابند. قانع کننده ترین یافته‌ی حاصل از تحقیق این گروه، شاید این موضوع باشد که ممکن است مدت درمان با استاتین‌ها بر خطر ابتلا به بیماری پارکینسون تأثیر گذارد.

نسبت خطر در بالاترین حد خود پس از یک سال استفاده از استاتین، 1.93است در حالیکه در فاصله‌ی زمانی یک تا دوسال مصرف دارو، این نسبت خطر کاهش می‌یابد، برای مثال پس از تنها 6 ماه مصرف دارو این نسبت خطر برابر با 1.83است و سپس بطور چشمگیری پس از یک سال کاهش می‌یابد بطوریکه پس از 2.5سال استفاده از استاتین‌ها، نسبت خطر به 1.37کاهش می یابد.

 تا به امروز مطالعات بسیاری در مورد نقش محافظتی استاتین‌ها بر بیماری پارکینسون با شکست مواجه شده اند، آنها در تفسیر شواهدی که نشان دهنده‌ی تأثیر حفاظتی کلسترول بالا بر بیماری پارکینسون است، عاجز بوده‌اند. به طور کلی، این یافته‌ها بسیار قابل توجه هستند اما به مطالعات بیشتری برای بررسی اثر مطلق استاتین‌ها بر خطر بیماری پارکینسون نیاز است.

منبع:

www.diabetes.co.uk/News/2016/oct/statin-use-may-lead-to-increased-risk-for-parkinsons-disease,-new-research-finds-93386004.html